تست ضربه در سال 1905 توسط جورج چارپی برای تعیین میزان انرژی جذب شده توسط مواد در زمان شکستن برای اولین بار انجام و به ثبت رسید. آنچه در حین تست ضربه مشخص شد آن بود که با کاهش دمای قطعه کار تنسایل و تنش تسلیم افزایش می یابد. در عوض با کاهش دما پیچ و مهره و یا متریال های دیگر ترد شده و به ضربه حساس تر می شوند. به همین خاطر است که برای اتصال پیچ و مهره ها در مناطق قطبی و یا بسیار سرد حتما نیاز به تست ضربه قبل از اتصال پیچ و مهره وجود دارد. از میان استاندارد های مختلف پیچ استاندارد A320 L7 گزینه مناسبی برای اتصال در دماهای بسیار پایین است و در تست ضربه از باقی استاندارد ها بهتر عمل می کند.
تست ضربه استاندارد معمولا بر روی یک قطعه برش خورده به ابعاد 10mmX10mmX55mm همراه با یک برش هشتی شکل در وسط که شکست در آنجا صورت می گیرد اتفاق می افتد. ابتدا قطعه برش خورده تا دمای مورد نظر تست معمولا توسط مایع سرد می شود و بین فک های گیره بسته می شود. سپس یک پاندول در بالای قطعه کار قرار گرفته و با حرکت پاندولی به قطعه کار ضربه می زند و قطعه کار را در نقطه برش خورده که حداکثر تمرکز تنش وجود دارد می شکند. دستگاه تست ضربه میزان انرژی جذب شده توسط قطعه را با اندازه گیری میزان بالا آمدن پاندول پس از شکست قطعه کار اندازه گیری می کند. هر چه پاندول پس از شکست قطعه بیشتر بالا بیاید انرژی جذب شده کمتر می باشد و بر عکس. یک تست ضربه معمولا در سه مرحله انجام می شود و نتیجه نهایی نتیجه میانگین سه مرحله تست را نشان می دهد.
جدول زیر نتیجه تست ضربه برای چند استاندارد پیچ را نشان می دهد.
