جنس و متریال پیچ، مهره و واشر
متریال های متنوعی برای تولید پیچ و مهره و واشر استفاده میشوند. از آهن کم کربن گرفته تا فولاد، استیل و تیتانیوم. حتی پیچ و مهره های پلاستیکی نیز ساخته شده و کاربری خود را دارند. برخی از این متریال ها به زیر شاخه ها و گرید های مختلف نیز دسته بندی میشوند که اندکی تفاوت ساختاری و در نتیجه تفاوت تنسایل و ویژگیهای فیزیکی دارند. علاوه بر این برخی متریالهای پیچ و مهره معمولا با آبکاری های مختلف که جهت بالا بردن مقاومت سطحی آنها می باشد عرضه میگردند. جنس پیچ و مهره یکی از معیارهای بسیار تعیین کننده در استحکام، تنسایل، مقاومت خوردگی، مقاومت دمایی و در واقع مهمترین ویژگی ذاتی پیچ و مهره هاست.
استنلس استیل
استنلس استیل ترکیبی از فولاد کم کربن با کروم به منظور افزایش مقاومت در برابر خوردگی و زنگ زدگی بوده و از متریالهای متداول در تولید پیچ و مهره ها است. استنلس استیل مقاومت بسیار بالایی در برابر خوردگی دارد و از آنجا که ویژگی های مقاومتی در ساختار اصلی متریال است خراش سطحی مقاومت آنها را کاهش نمی دهد.
البته این یک تفکر اشتباه است که پیچ های استنلس استیل مقاومت، سختی و یا تنسایل بالاتری نسبت به پیچ های فولادی دارند. بلکه ساختار استنلس استیل بگونه ای است که انعطاف یا چکش خواری بالاتری نسبت به فولاد داشته اما تنسایل، سختی و مقاومت کمتری نسبت به پیچ و مهره های فولادی دارد. تنها مقاومت در برابر عوامل خورنده پیچ و مهره های استنلس استیل است که نسبت به فولاد ارجحیت دارد. علاوه بر آن متریال استنلس استیل بدلیل کم کربن بودن قابلیت سخت کاری حرارتی را ندارد. پیچ های استنلس استیل بر خلاف فولادی خاصیت مگنتیک جذب شوندگی به آهنربا را نداشته و
یا برخی گرید های آنها به میزان بسیار کمی دارد.
مقایسه با گالوانیزه گرم
استنلس استیل 8-18 که 18% کروم و 8% نیکل در ساختار خود دارد و پر مصرفترین
نوع استنلس استیل در تولید ابزار و پیچ و مهره ها می باشد.
استنلس استیل 316 معروف به نگیر که توسط آهنربا جذب نمی شود و به شدت در برابر عوامل خورنده مقاومت دارد.
استنلس استیل 410 که سختی بیشتری نسبت به 8-18 دارد اما مقاومت در برابر خوردگی و زنگ زدگی آن کمتر است.